Page 207 - Mustafa Baş KUR’AN-I KERİM’İN MADDİ VARLIĞI
P. 207

206             KUR’AN-I KERİM’İN MADDİ VARLIĞI

         vardır. Çünkü idrac, bir gizleme ve sahtekârlıktır ve bir şeyi onu
         söylememiş kimseye atfetmedir. Tedlis, yalanın kardeşi kabul
         edilmiş ve irsal de makbul hadis şartlarını yerine getirmediğin-
         den otoriteler tarafından zayıf kabul edilmiştir. 387

             İmam Şâf’î ve Dârakutnî; İbn Şihâb ez-Zührî’yi tedlis-
           388
         le  suçlamışlardır. Ebu Dâvûd, Zührî’nin rivâyet ettiği ikibin
                                                                  390
                                                389
         ikiyüz hâdisin yalnızca yarısının müsned , gerisinin mürsel
         olduğunu;  Yahya bin Sa’îd  el-Kattân, onun irsalinin “rüzgâr
             391
         gibi”  bir değerinin olmadığını, istediği zaman bir ravinin is-
                                                             392
         mini açıkladığını ve istediği zaman ismini gizlediğini  söy-
         lemiştir.  İmam  Şâfî,  onun  irsal’inin  hiçbir  değeri  olmadığını
         çünkü Süleyman İbn Erkam gibi güvenilir olmayan bir kimse-
                           393
         den rivayet ettiğini ; Buhârî, bir hadisi rivayet ederken, çoğu
         kez kendinden cümleler eklediğini ve bunlardan bazılarının
                                                        394
         mürsel, bazılarının da kendi cümleleri olduğunu  söylemiş-
         387  Hatīb Bağdādī, el-Kifāye, 1. baskı, [Haydarabad: Dā’iretü’l-Ma‘ārif, 1357 H],
             356; Tahhān, Teysīr, 71.
         388 ‘Imādī, Imām Zuhrī and Imām Tabarī, 137; Ebū’l-Fadl Ahmed ibn ‘Alī ibn
             Hacer  el- ‘Askalāni,  Tabakātü’l-müdellisīn, (Amman: Mektebetü’l-Menār,
             1983), 45; Hatīb Bağdādī, el-Fakīh ve’l-mütefakkih, (Lahore: Dāru’l-İhyā
             es-Sünne),  1/148; Ibn  Hacer,  Tabakātu’l-mudellisīn,  [Kahire: Mektebetü’l-
             Külliyyāt el-Ezher, tsz.], 32-33.
         389  İsnad zincirinde kopukluk olmayan ve Peygamber’e (sav) kadar uzanan
             hadislere verilen isimdir. Bkz. Tahhān, Teysīr, 134.
         390 ‘Imādī,  Imām Zührī and imām Taberī, 136-137; Ebū ‘Abdullāh Şemsüddîn
             Muhammed ibn Ahmed ibn ‘Osmān ibn ‘Abdullāh ez-Zehebī, Tezkiretü’l-
             huffâz, (Beyrut: Dāru’l-Kütübü’l- ‘Ilmiyye, trsz.), 1/109
         391  Ebū’l-Fadl Ahmed ibn ‘Alī ibn Hacer el- ‘Askalānī, Tehzîbü’t-tehzîb, 1. baskı,
             (Beyrut: Dāru’l-Fikr, 1984), 9/398.
         392 Zehebî,  Tezkiretü’l-huffāz, 1/111; Ibn Hacer,  Tehzîbü’t-tehzîb, 1. baskı,
             [Beyrut: Dāru’l-Ma‘rife, 1996], 5/269.
         393  Abdullah ez-Zehebî, Siyeru a‘lāmi’n-nubelā’, 8. baskı, [Beyrut: Müessesetü’r-
             Risāle, 1992], 5/338-339.
         394 Buhārī, Tārīhu’l-kebīr, (Beyrut: Dâru’l-Kütübü’l- ‘Ilmiyye, tsz.), 3/286; Ebū’l-
             Ferec Zeynüddîn ibn Recep el-Hanbelī, Fethu’l-bārī, 1. baskı, (Cidde: Dāru
   202   203   204   205   206   207   208   209   210   211   212