Page 206 - Mustafa Baş KUR’AN-I KERİM’İN MADDİ VARLIĞI
P. 206

HZ. PEYGAMBER DÖNEMİNDE KUR’ÂN’IN HIFZI, KİTÂBETİ VE CEM’İ 205

                                             378
                                    377
                                                            379
          ki bunların başında Müslim , el ‘Iclî , İbni Hibbân  ve İbni
                380
          Hacer  gibi otoriteler gelmektedir.
              4.1.1.2. İbn Şihâb ez-Zührî  (ö. 124 H)
                                     381
              Tam ismi, Ebū Bekr Muhammed İbn Müslim İbn
          ‘Ubeydullāh  İbn  Şihāb ez-Zührī’dir  (ö.  124/742).  İmâdî’ye
          göre, İbni Şihâb ez-Zührî (52-124 H), Ricâl ehli tarafından
          güvenilir bir kişi olarak kabul edilmekte birlikte buna karşıt
                                      382
          deliller de vardır. Hz. Ayşe’yi  küçümseyen birçok hadisin is-
          nad zincirinde ismi geçmektedir. Bu onun kişiliği hakkındaki
                                                       383
                                                              384
          şüpheleri artırmaktadır.  Bu sebepten onu idrac  tedlis  ve ir-
            385
          sal  yapmakla suçlayanlar olmuştur. 386
              İdrac, tedlis ve irsal tüm otoriteler tarafından yasaklanmıştır.
          Fıkıh, Hadis ve Usül alimleri arasında bu konuda bir konsensüs

          377  Ebü’l-Hüseyin Müslim İbn Haccâc el-Kuşeyrî, et-Tabakât, 1. Baskı, (Riyâd:
              Dâru’l-Hicre, 1991), 1/233.
          378  Ahmed ibn ‘Abdullah ibn Sâlih el- ‘Iclî, Ma’rifetü’s-sikât, 1. Baskı, (Medine:
              Mektebetü’d-dâr, 1985), 2/116.
          379  Ebû Hâtim Muhammed el-Bustî İbn Hibbân, es-Sikât, 1. Baskı, (y.y., Dâru’l-
              Fikr, 1975), 5/133.
          380  İbni Hacer el-Askalânî, Takrîbü’t-tehzîb, (Rıyad: 1421/2000), 1/649, (hadis
              no: 4404).
          381  Tamannā ‘Imādī, İmām Zührī ve İmām Taberī, (Karaçi: Rahmān Publishing
              Trust, 1994); Saleem, Collection of the Qur’ân, 107-110.
          382  Bkz. Hālid Mes‘ūd,  “Muhammad ibni Şihâb ez-Zührî”,  Tedebbür, No. 21
              (1987), 7-9.
          383  Hadis ilminde bu ifade, ona ait olmayan bir şeyin herhangi bir uyarı yapılmadan
              hadise eklenmesi anlamına gelir. Bkz. Mahmūd Tahhān, Teysīru mustalihu’l-
              hadīs, [Karaçi: Kadīmī Kütüb Hānah], 102.
          384  İsnad’da tedlis, rivayeti aktaran kişinin, rivayeti doğrudan bahsettiği kişiden
              almadığı halde doğrudan almış gibi aktarmasıdır. Bkz. İbn Salāh, Mukaddime,
              4. baskı, (Multan: Farūki Kütüb Hāne, 157 H), 34.
          385 Irsal,  Tâbi’inden önceki kişiden isnadın başlangıcında bahsedilmemesidir.
              Bkz. Tahhān, Teysīr, 70.
          386 ‘Imādī, Imām Zuhrī and Imām Taberī, 80-90.
   201   202   203   204   205   206   207   208   209   210   211